15 t/m 20 juli Kranjska Gora

Maandag 15 Juli

Vandaag hoeven we maar een half uurtje te rijden, van omgeving Bled naar Kranjska Gora. Onderweg nemen we de afslag naar Mojstrana. Dit hadden we ook weer als tip ontvangen van onze host. Het blijkt dat je van daaruit weer verder kan rijden het Triglav gebergte in, dus dat doen we dan ook. Het blijft een mooie omgeving.

Op een gegeven moment komen we op een parkeerplek, maar daar moeten we € 3,00 betalen. Tja, we willen eigenlijk alleen even om de hoek kijken. Zoals echte Hollanders keren we om en vinden een paar minuten verder een mooi parkeerplekje 😉. We blijven overal voor betalen; tol, parkeren, entrees, boetes, pffff. We nemen onze thermosfles mee en lopen naar het einde van het dal. Daar hebben we een mooi uitzicht op de bergen. Onderweg stoppen we ook om even te lunchen en rond 15.00 uur komen we aan bij ons appartement Kaja. De vader van Kaja laat ons de kamer zien, maar ik heb het idee dat het niet klopt. Wat we geboekt hebben via Booking.com ziet er toch echt ruimer uit… Dus hij belt zijn dochter en even later komt Kaja zelf. Het blijkt inderdaad een miscommunicatie te zijn. Het was eerst 1 appartement dus dat maakt het er niet makkelijker op voor haar vader. Het andere appartement komt precies overeen met de foto’s. Het is vorig jaar geheel vernieuwd en smaakvol ingericht.

Op 2 minuten loopafstand zit een supermarkt dus daar gaan we eerst even naartoe. Daarna lopen we in 5 minuten naar het centrum van Kranjska Gora. Het blijkt een gezellig, klein dorpje te zijn. Terrasjes, gezellige tavernes en leuke winkeltjes.

We gaan eerst even naar het informatiecentrum voor info over hikings, activiteiten en eventueel E-bike rental. Dat laatste houden we maar even voor gezien. We hebben voldoende info en lopen nog een rondje door het dorp. ’s Avonds maak ik lekkere lasagne en duiken we half 11 ons bed in. Het zijn wel echt heerlijke bedden!

Dinsdag 16 Juli

We besluiten een roadtrip in het klein te maken, Slovenië – Italie – Slovenië 😉. We gaan van Kranjska Gora naar Tarvisio in Italie. Dan via de Pass de Predil weer naar Slovenië. Van daaruit naar Bovec en weer terug over een andere pas. Onze eerste stop zijn twee meren, Lago’s de Fusine. Mooi gelegen tussen de bomen en bergen!

We gaan verder richting Tarvisio en de Pass de Predil. Onderweg komen we meerdere bezienswaardigheden tegen die met de oorlog te maken hebben.  Een oude bunker en fort die vroeger de vallei bewaakten.

Ook komen we langs een groot, blauw meer, Rio del Lago. Daar doen we even een theetje.

Even verderop komen we langs een oud mijnwerkersstadje. Het ziet er redelijk vervallen uit, maar je ziet nog wel de oude werktuigen buiten staan en de oude gebouwen. Het blijkt van 1960 – 2009 in gebruik te zijn geweest.

Op een gegeven moment komen we bij een splitsing waarbij we ook naar Mangart kunnen. Ik had er iets over gelezen de vorige dagen, maar ik weet niet meer zo goed wat, want ik had niet verwacht dat we hier zouden komen. Dus ik kijk even op het informatiebord.  Mangart is een 2679 meter hoge berg in de Julische Alpen. Het is de vierde hoogste berg in Slovenië. De oude militaire weg rijdt ons naar Mangart Saddle, dat 2055 meter boven de zeespiegel ligt en het is een startpunt voor wandelingen naar Mangart. Het is de hoogste bergweg in Slovenië. De weg is steil, veel bochten en haarspeldbochten en in de tunnels is er geen verlichting. Dussss op een gegeven moment rijden we echt wel hoog, geen vangrail en je kunt niet met z’n tweeën langs elkaar heen, whaaaaaaa! Maar gelukkig gaat alles goed en het is zo’n mooie weg met vergezichten, echt geen woorden voor….

Aan het einde parkeren we de auto en nemen we onze lunch mee. We hebben prachtig uitzicht over de bergen en het dal met de Lago’s de Fusine waar we net geweest waren!

We kunnen echt heel ver kijken. Dus we genieten een tijdje van het uitzicht en rijden dan terug naar een andere parkeerplaats. Daar lopen we helemaal naar boven om uitzicht te hebben op een ander dal. Ook weer prachtig!

Eenmaal weer beneden aangekomen neem ik het stuur over van Patrick en vervolgen we onze weg naar Bovec. Een bekende plek aan de rivier de Soca. Deze rivier staat bekend om zijn blauwe water, en dat is terecht. We moeten er wel bij zeggen dat het erg toeristisch is… Maar ja, dat hoort erbij.

Onderweg komen we ook nog een oude militaire begraafplaats tegen.

Op een gegeven moment zien we in een haarspeldbocht nummer 47 staan….. Dus dat betekent dat we terug naar huis nog 47 haarspeldbochten hebben!! De helft tot aan de top en daar pauzeren we dan ook even. Het blijkt toch een langere dag te worden dan gepland (weer) 😉, dus we besluiten gelijk maar wat te eten bij de berghut. Het wordt spaghetti voor Patrick en ik neem een wienerschnitzel. We hebben weer een prachtig uitzicht op de bergen met de avondzon en lekker eten.

Van daaruit blijkt het nog maar een kwartiertje rijden te zijn, haha, maar we hebben toch alvast lekker gegeten. En ja hoor, op een gegeven moment zie ik het nummer 1! Dus ik heb 47 haarspeldbochten gereden! Daarna komen we ook nog langs het bekende Lake Jasna. Het blijkt er nu ook nog erg druk te zijn dus we rijden verder en kijken wel een keer als het wat vroeger in de ochtend is of later in de avond. Rond 18.45 uur komen we thuis. Moe, maar zeker voldaan!

Woensdag 17 juli

We doen het rustig aan. Ontbijt op het balkon en daarna pakken we lunch in en rijden we naar Tamar Valley voor een rustige wandeling van ongeveer 2 uur. Het pad loopt naar het einde van het dal waar torenhoge bergen omheen liggen. We lopen naar een waterval voor onze lunch. Ik doe lekker mijn voetjes in het water voor ongeveer 5 seconden, want het is toch wel errug koud 😉. Patrick zit een eindje bij me vandaan op een andere steen. Ik heb al een doosje met een gekookt ei naar hem gegooid en dat ging goed, maar als hij dat doosje teruggooit gaat het niet helemaal goed. Ik mis het doosje en het gaat met het riviertje mee naar beneden. Aangezien Patrick een eindje naar beneden zit stapt hij heel moedig het water in, maar hij glijdt naar beneden met als resultaat dat hij midden in een stroming staat tot z’n knieën. Met zijn bergschoenen nog aan. Maar hij kan wel bij het bakje dat is vast komen te zitten. Dus het resultaat: het bakje heb ik terug, Patrick zijn linkerschoen zit vol met water en ik sta echt te gieren aan de kant, whahaha! Dus we wachten nog maar even om zijn schoen te laten drogen…

Aan het begin van onze wandeling zijn vier skischansen en nu we terug komen lopen zijn ze aan het skispringen (op kunst gras/borstels). Erg leuk om te zien!

Het is mooi weer als we terug zijn bij ons appartement dus we besluiten om ons op te frissen en uit eten te gaan in het centrum van Kranjska Gora. We komen uit bij een hele goede pizzeria. We bestellen allebei een pizza, maar ik krijg hem echt niet op. Hij is echt super groot! Maar hij was wel heel lekker. Grote kans dat we nog een keer terug komen.

Donderdag 18 juli

Ze geven voor vanmiddag regen op in deze omgeving. Dus we kijken hoe het er in Oostenrijk uitziet, want daar zijn we binnen een half uur. En daar blijft het als het goed is mooi weer, dus we besluiten naar de Faaker See te gaan. Dit is een Alpien meer in de Oostenrijkse deelstaat Karinthië. Met een oppervlakte van ongeveer 2,2 km² is het op vijf na het grootste meer van Karinthië. De Faaker See is bekend om zijn heldere turkoois water en is een populaire bestemming om te baden en voor vakanties. We rijden eerst naar een uitzichtpunt zodat je het meer van bovenaf kunt zien. En het ziet er prachtig blauw uit!

Daarna rijden we naar een strandbad om lekker te zwemmen. Maar we kunnen er ook kajaks huren, dus we gaan twee uurtjes kajakken op het meer.

Onderweg zwemmen we nog even. We vinden ook een klein riviertje dat het meer uit stroomt met veel riet. Patrick heeft een hele lange kajak en kan de bochten bijna niet maken. Hij moet steeds een paar keer steken om de bocht door te komen en daarbij zit hij regelmatig in het riet!

Terug op de kant genieten we van het zonnetje. Het ziet erg grijs aan de kant van Slovenië, dus we hebben de juiste keuze gemaakt! We blijven tot een uurtje of vijf en gaan daarna langs de Spar om boodschappen voor vanavond en morgen. Thuis gekomen nemen we als voorafje tortillachips met gesmolten kaas en ui uit de oven en als hoofdgerecht kipnuggets en gekrulde friet uit de oven.

Vrijdag 19 juli

Het wordt weer een warme dag vandaag dus we besluiten om weer terug te gaan naar ons blauwe meertje in de buurt van ons eerste huisje in Slovenië. Het was lekker om daar even te zwemmen en te lezen. Daarna rijden we ook weer naar ons oude dinerstekkie aan de rivier. Het was weer een fijne en relaxte dag!

Zaterdag 20 juli

Omdat het onze laatste dag in Slovenie is gaan we vandaag nog een laatste, mooie hike doen. Van de Vrsic Pass tot Sleme and Slemenova Spica. Lengte: 7,5 km, hoogteverschil 550 meter en duurt ongeveer 4 uren.

Het is een gekkenhuis bovenop de pas. Zooooo ontzettend druk, dat we betwijfelen of we wel een plekje kunnen vinden. Gelukkig past onze auto nog net achter een andere auto langs de weg. Rond 12.15 uur starten we met onze hike. De eerste 45 minuten is naar het eerste uitzichtpunt en het is het is een aardige klim naar boven! Maar bovenop worden we al beloond met een prachtig uitzicht op de bergen. En we hebben het in 25 minuten gelopen i.p.v. 45 minuten…..!

We lopen in 45 minuten door naar Slemenova Spica. Het laatste stukje is zo steil en echt killing voor de kuiten!! Pfff, dit doen we in hele kleine stukjes, want “Ik kom in ademnood”… en we zijn inmiddels doorweekt van het zweet 😉. Maar eenmaal boven worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht op de bergen rondom en het dal.

We genieten een tijdje en zoeken daarna een plekje om te lunchen en even bij te komen. Daarna willen we niet dezelfde weg terug lopen, maar een ”loop” doen. Dit hebben we gevonden op internet en het schijnt een mooie optie te zijn…

Dus we gaan met behulp van het verslag van die mensen op zoek en als snel vinden we het juiste pad. Als je heel goed kijkt zie je het pad over deze helling...

Ik twijfel een beetje, omdat het heel smal lijkt, zigzaggend tegen een steile helling van 45 graden op… Maar we gaan gewoon even kijken. En het blijkt op zich mee te vallen. Maar we moeten goed uitkijken voor schuivende stenen op de helling. En precies op dat moment horen we een kleine lawine van stenen naar beneden kletteren. Jaja! We hebben goed zicht op de helling en we durven dit wel aan. Het is  weer flink steil naar boven klimmen. En dan komen we ook nog sneeuw tegen waar we overheen zouden moeten. Dit is maar een klein stukje dus langzaam aan is het wel goed te doen.

Maar daarna komen we bij een groter veld met sneeuw en dit ziet er niet heel veilig uit. Dus we besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en via een omweg weer naar het pad te klimmen. Het kost iets meer energie, maar is een stuk veiliger! En we hebben onderweg weer een prachtig en ander uitzicht dan op de heenweg. Het pad splitst zich en wij moeten naar links. Naar rechts heb je echt touwen, helmen en zekeringen nodig. Dan klim je echt langs de rotsmuur naar de top.

Er staat ook nog een filmpje van de omgeving bij video's.

Moe maar voldaan komen we weer bij het beginpunt van onze hike. Het is erg warm en dat voelen de schapen ook! Ze liggen op een kluitje in de schaduw bij de geparkeerde auto’s. Een man kon bijna niet bij zijn auto komen. De schapen lagen onder de voorbumper en langs de zijkant van zijn auto. Echt grappig.

Thuis aangekomen doen we eerst een drankje op het balkon daarna frissen we ons op om onze laatste avond uit eten te gaan in het gezellige centrum. We nemen dit keer allebei een halve pizza met een salade erbij. Genoeg!

Het was een mooie afsluiting van onze reis door Slovenië. Prachtig land, alles netjes onderhouden (wegen en huizen), veel bloemen en aardige mensen. Zeker een land om naar terug te gaan!